فاصله...

از یک استاد وارسته و قابل احترام در حوزه موسیقی جمله ای زیبا و عمیق شنیدم که گویی حرف دل خود ما بود :  در محضر ایشان صحبتی شد و گله مند شدم از فاصله استاد شاگردی که تعدادی از اساتید حق استادی را بصورت کامل انجام نمی دهند که باعث شده شاگردان در همان ابتدای امر دل سرد شده "ساز را کنار میگذارند " جویا شدم که مشکل کجاست : ایشان جواب این سوال را حول دو محور عرض یابی کردند و این گونه پاسخ دادند که متاسفانه این موضوع صحت دارد" نه در بین تمام اساتید که حقا مقام استادی لایق ایشان و دلسوزی این عزیزان برای هنرجویان هنر موسیقی زبانزد خاص و عام است اما انگاری عده ای قلیل "تکنیکشان برتر از اخلاقشان است . گفتم چگونه ؟ جواب دادند اول اینکه این افراد در طول روز به واسته ی حرفه ای که دارند آنقدر کار و تمرین میکنند که در انتهای روز تکنیکشان به اوج خود میرسد که البته ستودنیست اما در ابتدای شب و در زمان فراغت از کار به همان درجه ای بر میگردند که بودند " منظور بد خلقی و ایجاد خلاء در بین خود و دیگران و نپذیرفتن هیچ درخواستی از جانب اطرافیان مخصوصا قشر هنرجو (ما به دنبال هنر هستیم که ابتدا روح خود را به تعالی برسانیم و اخلاق را صیقل داده باشیم و در نهایت این روحیه عالی را به اطرافیان انتقال دهیم و اصطلاحا "فقط برای خود نباشیم . نمیدانم این حائل یا این خلاء کاذب برای چیست!؟ حالت بعدی اینکه موضوع جنبه مادی به خود میگیرد و تمایلات مادی مهمتر از آموزش میشود که این افکار نادرست باعث میشود این آقایان هم به خود " هم به جایگاه مقدس استادی و معلمی ضربه میزنند و هم به هنرجوی تازه نفس و عاشق کار . هنرجو را از هر گونه هنر و یادگیری ولو درست دلسرد میکند و این اتفاق از عناصر مهم تخریب موسیقی دستگاهی و یا هر نوع موسیقی دیگر می باشد که باید در آن دقت شود و این معضل اجتماعی را از بین برد . پس اینطور است که آقایان خود را از دیگران جدا میبینند ! خود را برتر میبینند ! برایشان کسر شان است که خود را با جامعه ی تشنه هنر هم صحبت ببینند و تنها رفت و آمدشان با یک قشر خاص" به قولی پر درآمد و شیک و با فرمی مجلسی است و تنها " کیفشان تشویقشان است! که این افکار آلوده باید ریشه کن شود به امید خدا و با کمک همگان .